მობილური საკომუნიკაციო ტექნოლოგიები მუდმივად ვითარდება. იმისათვის, რომ შეძლონ მომხმარებელს კონკურენტული მომსახურება მიაწოდონ, ფიჭური ოპერატორები ცდილობენ გამოიყენონ უახლესი მიღწევები ამ სფეროში. დღეს ყველაზე პერსპექტიული მიმართულებაა 4G ქსელების ექსპლუატაციაში მიღება.
4G კლასში დღეს შედის მობილური საკომუნიკაციო ქსელები, რომლებიც შეიქმნა მეოთხე თაობის ტექნოლოგიების საფუძველზე. მათ ახასიათებთ ინფორმაციის გაცვლის მაღალი სიჩქარე, აგრეთვე ხმოვანი კომუნიკაციის გაუმჯობესებული ხარისხი. 3G- სგან განსხვავებით, ამ კლასის ქსელები იყენებს მხოლოდ მონაცემთა გადაცემის პაკეტურ ოქმებს (IPv4, IPv6). გაცვლითი კურსი 100 მბ / წმ-ზე მეტია მობილური აბონენტებისთვის და 1 გბ / წმ-ზე მეტი ფიქსირებული აბონენტებისთვის. ხმის გადაცემა 4G ქსელში ხორციელდება VoIP– ის საშუალებით. ამჟამად არსებობს ორი ტექნოლოგია, რომლებიც აღიარებულია, რომ აკმაყოფილებს 4G ქსელის ყველა მოთხოვნას. ესენია LTE-Advanced და WiMAX (WirelessMANAd Advanced).
LTE ტექნოლოგიის შემუშავება, რომელიც LTE-Advanced- ის პროტოტიპია, 2000 წელს დაიწყო Hewlett-Packard და NTT DoCoMo. ეს მიმართულება პერსპექტიული იყო, რადგან მესამე თაობის ქსელებიც კი პოპულარობას იწყებდნენ. ტექნოლოგიამ 4G– ის მოთხოვნების დაკმაყოფილება მხოლოდ მეათე გამოშვებით დაიწყო. ამასთან, რადგან ეს სტანდარტი შეიძლება გამოყენებულ იქნას არსებულ მობილურ ქსელებში, მან დაიწყო სარგებლობა მობილური ოპერატორების მხარდაჭერით. LTE-Advanced– ზე დაფუძნებული პირველი ქსელი ოფიციალურად ამოქმედდა 2009 წლის დეკემბერში ქალაქებში სტოკჰოლმში და ოსლოში.
WiMAX ტექნოლოგია არის Wi-Fi უსადენო მონაცემთა გადაცემის სტანდარტის ევოლუცია. იგი ვითარდება 2001 წელს დაარსებული WiMAX ფორუმის მიერ. WiMAX– ის მახასიათებელია ინფორმაციის გაცვლის სხვადასხვა პროტოკოლის არსებობა სტატიკური და მობილური აბონენტებისათვის. პირველი ფიჭური ქსელი WiMAX ტექნოლოგიის გამოყენებით 2005 წლის დეკემბერში დაიწყო კანადაში.
დღეს 4G ქსელები სულ უფრო მეტ პოპულარობას იწყებენ მთელ მსოფლიოში. ამასთან, მათი განხორციელება გარკვეულ სირთულეებთან არის დაკავშირებული. ერთ-ერთი მათგანია ის, რომ ამ ქსელებში გამოყენებული მაღალი სიხშირის რადიოტალღები ძალიან ცუდია ურბანული შენობების შეღწევისას. ამიტომ (3G– სთან შედარებით), კიდევ მრავალი საბაზო სადგურია საჭირო, რათა უზრუნველყონ ხარისხის დაფარვა.
