თანამედროვე პროცესორები და მიკროსქემები დაფუძნებულია სილიციუმზე. მიუხედავად იმისა, რომ პროცესორების გამოთვლითი სიმძლავრე იზრდება, იგი შემოიფარგლება ამ მასალის შესაძლებლობებით, ადრე თუ გვიან მეცნიერები მიდიან იმ წერტილამდე, სადაც შემდგომი ზრდა შეუძლებელი იქნება. მიკროსქემების და პროცესორების შესაქმნელად უფრო პერსპექტიული მასალაა დნმ-ის მოლეკულები, 1 სმ 3-ს შეუძლია შეინახოს იმდენი მოლეკულა, რამდენიც საჭიროა 10 ტუბერკულოზის ინფორმაციის შესანახად.
სხვადასხვა ქვეყნის მეცნიერები ეძებენ შესაძლებლობას, გამოიყენონ დნმ-ის მოლეკულის კოლოსალური შესაძლებლობები ადამიანის ინტერესებში. 2010 წელს პირველი წარმატება მიაღწია ბიოლოგმა კრეგ ვენტერის კვლევითმა ჯგუფმა, რომელმაც მოახერხა სინთეზური ბაქტერიის გენებში წყლის წყლის ნიშანი დაშიფვრა, რომლის ზომა იყო 7920 ბიტი.
2012 წელს ეს ჩანაწერი მოხსნეს ჰარვარდის მეცნიერებმა ჯორჯ ჩერჩის მეთაურობით - მათ დნმ-ის მოლეკულაზე დაწერეს 53,400 სიტყვის მთელი წიგნი, 11 სურათით და JavaScript პროგრამით (ინფორმაციის მთლიანი რაოდენობა 5,27 მილიონი ბიტი). მონაცემთა უსაფრთხოების უზრუნველსაყოფად, დეველოპერებმა გამოიყენეს ქიმიურად სინთეზირებული მოლეკულები. ცოცხალი უჯრედები ამისათვის შესაფერისი არ არის, ვინაიდან მათ შეუძლიათ ცალკეული ფრაგმენტების ამოღება.
მთელი ინფორმაცია იყოფა მონაცემთა ბლოკად 96 ბიტიანი, ბიტრიმის მისამართები იყო 19 სიმბოლო. წიგნში 54 898 ასეთი ბლოკი იყო და თითოეული მათგანი დნმ – ის ცალკეულ ბოჭკოზე იყო ჩაწერილი. ყველა ბლოკი ინახებოდა ფიზიკურად ცალ-ცალკე.
სპეციალისტებმა უნდა შექმნან საკუთარი ციფრული კოდირების სისტემა (ზოგი ამინომჟავები ნულებად ითვლებოდა, სხვები კი), რადგან არსებული სისტემები ასე თუ ისე არ ჯდებოდა. თანამედროვე კომპიუტერებში მიღებულია ორობითი ლოგიკა, რომელიც შედგება ორი მდგომარეობისგან, ხოლო დნმ-ის მოლეკულაში ჯაჭვში ოთხი ფუძეა დაკავშირებული: ადენინი (A), გუანინი (G), ციტოზინი (C) და თიმინი (T).
მონაცემთა დნმ-ის მოლეკულაზე შენახვა შესაძლებელია ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში - რამდენიმე ათასი წლის განმავლობაში. დნმ-ის მოლეკულების აშკარა უპირატესობის მიუხედავად, ამ ბიოლოგიურ "მეხსიერების ბარათებს" ბევრი მინუსი აქვს. მთავარი სირთულე იმაში მდგომარეობს, რომ შეგეძლებათ შენახული ინფორმაციის დეკოდირება და ტექსტის „წაკითხვა“. ჰარვარდის ჯგუფის შედეგი დიდი აღმოჩნდა: 5.27 მეგაბიტიან ფაილში მხოლოდ ორი შეცდომა იყო.
